Op 5 februari 2018 schrijft Marieke de Vries, correspondent in China, een artikel over de Zuid Koreaan Kim die iedere dag demonstreert bij Samsung: ‘Stop met onderdrukken’.
Ze schrijft: “De komende weken zullen we vooral vrolijk sportief nieuws en veel lachende gezichten uit Zuid-Korea zien komen, maar onder die Asian smile gaat vaak een zwaar leven schuil. Een leven dat gedomineerd wordt door werk en waarin persoonlijke ontwikkeling en creativiteit niet erg gewaardeerd worden.”
Mijn blog gaat over een Zuid-Koreaanse technicus KT (spreek uit: Kay Tee) die ik als consultant heb mogen ontmoeten in Austin (Texas) bij een van de vele sites van ASML.
Hij had dankbaar gebruik kunnen maken van de mogelijkheid om elders in de wereld op voor een bepaalde periode een ASML–site te gaan werken. Tijdelijk, ja, maar inmiddels had hij, met steun van zijn collega’s een green card aangevraagd. Hij wilde met zijn gezin permanent in de States blijven. Maar dat bleek voor hem een grotere interne worsteling dan hij had verwacht. Lees hier het verhaal.
Hij ging tegenover me zitten: “Hi, I‘m KT”
Net als veel van zijn landgenoten had ook hij een Westerse naam bedacht. Bijvoorbeeld Li Tung werd Tony, Tsung Yi werd Jimmy, Tai Hsin werd Tyson et cetera. Gewoon voor het gemak bij internationale communicatie. De naam van KT is eigenlijk Kyu Tae. Afkortingen konden dus ook voor het gemak.
Deze man oogde vriendelijk en kwam redelijk ontspannen over. Ik voelde duidelijk een andere energie bij hem dan bij zijn collega’s die ik in Zuid-Korea heb gesproken. KT zocht makkelijk oogcontact en er straalde een bepaalde rust en zekerheid uit zijn ogen. Dit in tegenstelling tot zijn collega’s in Zuid-Korea, die veel meer gejaagd, schichtig, verlegen en hyper op me overkwamen. Zij vermeden in het begin van een gesprek vaak oogcontact en toonden zich ondergeschikt.
KT en ik zouden in gesprek gaan over de uitslag van de profielscan die hij had ingevuld. En om het ijs te breken vroeg ik hoe hij het invullen van de vragen had ervaren. Ik kreeg een heel duidelijk en overwogen antwoord in goed verstaanbaar Engels. Ook dít had ik anders ervaren in Zuid-Korea, waar het een sport was om hun vorm van Engels te ontrafelen.
Moed of zwakte…
Hij vertelde dat hij al wat langer in Austin werkte en het voornemen had in de USA te blijven met zijn gezin. Met hulp van zijn Amerikaanse collega’s had hij de aanvraag voor zijn green card al verstuurd. Hij wilde geen standaard leven in Zuid-Korea, maar meer tijd met zijn familie. Ik gaf hem aan dat hij als een van de weinige landgenoten het aandurfde de stap naar een nieuw land en een nieuw leven te nemen. Maar hij was het daar niet mee eens. Plots zag ik onderdanigheid en verlegenheid opkomen bij hem. Hij zei het eerder zwak te vinden van hem zelf, omdat hij het leven in Zuid Korea niet vol hield.
“How come?” vroeg ik verbaasd.
Hij legde me uit dat het werkleven in Zuid-Korea heel stress geeft op een de meeste vlakken.
- Werktijden van bijna 13 uur per dag, 5 á 6 dagen in de week, Zoals normaal in Zuid Korea.
- Daarnaast per week 3 á 4 teamactiviteiten buiten werktijd om. Meestal geïnitieerd door de teamleider, waar je geen ‘nee’ tegen mocht zeggen, want de teamleider wordt gezien als een ‘senior’. De cultuur bepaalt dat je naar een meerdere of oudere respect toont door te luisteren en gehoorzamen.
- Een deel van die (vrije) tijd werd gebruikt als teambuilding, met elkaar uit eten en (veel) drinken en zo, en een ander deel gold als functionele meetings.
- Het beetje overgebleven tijd die hij overhad, kon hij aan zijn gezin besteden.
Hij trok die levenswijze niet meer en besloot zijn heil te zoeken in de States. Met schaamte vertelde hij zich heel egoïstisch te voelen door zijn vrouw en kinderen mee te nemen naar de USA. Omdat hij het dáár niet aankon. Zij zag nu haar ouders en familie niet meer! Het voelde als zijn schuld dat zijn vrouw uit haar vertrouwde wereld was getrokken. En wat zouden zijn kinderen later wel niet zeggen als ze op zijn carrière terug zouden kijken? Zouden die het hem gaan verwijten dat hij hen uit hun oorspronkelijke cultuur heeft getrokken? Alleen omdat hij het daar niet vol hield? Verdriet in z’n ogen en keek me een beetje hulpeloos aan.
Het werkleven is in contrast met serene rust.
Out of the box
Ik had met hem te doen en opperde een alternatief om over na te denken;
Dat hij als Zuid-Koreaan ‘out of the box’ durfde te denken, dat het juist van moed getuigde en dat hij nu waarschijnlijk veel beter kon functioneren. En ik kon het nog onderbouwen ook.
Zijn profielscan liet zien dat zijn stressgevoeligheid laag was in tegenstelling tot het gros van zijn Koreaanse landgenoten. In tegenstelling tot hun zag KT géén beren op de weg en dacht hij vanuit mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. En dat die eigenschap het waarschijnlijk mogelijk heeft gemaakt dat hij de overstap heeft durven maken. Ondanks het schuldgevoel naar zijn familie.
Hij luisterde heel aandachtig, glimlachte en beloofde er over na gaan denken. Na een blik van verstandhouding hebben we het gesprek vervolgd.
De week daarna gaf ik aan hem en zijn team een training over hoe met elkaar om te gaan in stressvolle werksituaties. De scans van alle teamleden waren ‘over elkaar heen gelegd’ en dat gaf een blauwdruk van het functioneren van het team. Iedereen was benieuwd.
De blauwdruk van het team met Teamscape
Ik zag een nieuwsgierige KT, die mooie vragen stelde. Er deed zich ook een moment voor waarin “home & family” werd besproken in combinatie met werk. KT stelde een vraag en refereerde aan ons gesprek. Ik vroeg hem of hij zijn USA-avontuur aan zijn collega’s wilde toelichten. Hij keek op dat moment wat verlegen en vroeg aan mij of ik dat wilde doen. Het hele verhaal.
Ik vertelde over de werkdruk in Zuid-Korea en hoe KT daarover voelt. Plus de reden van zijn overstap naar de USA en dat hij zijn gezin heeft meegenomen. Maar ook dat het hem moeite kost om deze stap als ‘goed’ te zien, laat staan stoer of moedig. En dat ik zag dat hij als een van de weinige Zuid-Koreaanse collega’s wél ‘out of the box’ heeft durven kijken en de stap heeft gewaagd naar een nieuw leven in de States. Ik heb ook aangehaald dat hij zich schuldig voelt ten opzichte van zijn vrouw en kinderen. En dat hij zich afvroeg of ze hem deze stap naar een ander werelddeel ooit zouden gaan vergeven.
Toen gebeurde er iets opmerkelijks en moois. Er kwam verwondering in de ogen van iedereen, want ze kenden het verhaal erachter niet! Ze draaiden hun gezicht naar hem toe en gaven hun reacties: “Man, you’re a brave guy to have taken this step!”, maar ook “You must enjoy your family so much better now!” en nog meer opmerkingen, waaruit hun waardering bleek.
Eén van hen begon te klappen voor hem en stond op. De rest volgde snel. Een aantal liepen naar hem toe en gaven hem een hug. Zichtbaar geroerd. Als nuchtere Nederlander kwam dit nogal “American” op me over, maar toch… Het raakte mij ook. En er gebeurde ook iets bij KT.
We lasten toen maar even een korte pauze in om dit moment te laten bezinken. Na de training bedankte hij mij voor ons gesprek en de training en vroeg m’n e-mailadres. De week daarna, toen ik weer terug in Nederland was, ontving ik een e-mail van KT, waar in stond:
Hi Merlin,
Thank you for all the insights in our meeting and in the training.
Now I indeed understand and feel that I stepped ‘out of the box’ by taking the move to the USA with my family.
Thanks!
KT
KT was zijn eigen weerstand voorbij…
In Zuid-Korea heb ik in totaal met ruim 60 ASML technici een gesprek gehad over hun profielscans. Ook in Taiwan, Dublin en dus Austin. KT is één van hen die mij het meest is bij gebleven. Ik zal nog een aantal van de Zuid-Korea ervaringen delen tijdens deze periode van Olympische spelen in PeyongChang.
